کاربرد GPS در برنامه ریزى شهرى

در آغاز قرن بیستم محققان و متخصصان حمل و نقل و شهرسازی به طور طبیعی سعی کرده ‌ند از این مشاهدات فراتر رفته و به دنبال نمایش تحرک افراد و کالاها برای اهداف تحقیق، مدیریت یا سیاست‌های عمومی‌باشند که برای شناسایی افراد و وقایع در شهر از GPS استفاده می‌کنند.

نمایش حرکات برای درک مسیرها و ترتیبات روزانه که پیچیده تر می‌شوند ضروری است. این یک نیاز برای برنامه ریزان شهری در زمانی است که تحرک، از نظر ارزش، به یک «حق عمومی» تبدیل می‌شود. یک جامعه کلان شهری که در آن امکان جابجایی شرایط دسترسی به کار، مسکن، فرهنگ، بهداشت، آموزش و غیره وجود دارد به لطف ظهور فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و توسعه سیستم‌های موقعیت یابی ماهواره ای می‌توان برنامه‌ریزی‌های دقیقی کرد.

کمک جی پی اس به برنامه‌ریزان شهری

طی چند دهه گذشته، فعالیت‌های فردی و الگوهای سفر به‌ویژه به دلیل افزایش کار نیمه‌وقت، دورکاری، تنوع ترکیب خانوار و نرخ بالای رفت و آمد خانوار در شهر به طور فزاینده‌ای پیچیده شده‌اند. درک این رفتارها در مکان و زمان مستلزم شناخت بهتر زنجیره حرکات، الگوهای فعالیت‌های روزانه و هفتگی است.

استفاده از روش‌های جمع‌آوری مناسب‌تر برای به دست آوردن ویژگی‌های دقیق سفرهای انجام شده توسط یک فرد یا یک خانواده در طی چند روز ضروری شده است. در سراسر جهان، بسیاری از محققان شهرسازی در حال آزمایش روش‌های جمع آوری داده‌های مبتنی بر GPS برای غلبه بر این کاستی‌ها هستند.

این بازتاب بخشی از جامعه فوق مدرن معاصر است، توسعه یک شهر به طور مداوم 24/7 در حال انجام است و این از طریق جی پی اس می‌تواند هوشمندانه و علمی‌تر باشد. مشاهده حرکات افراد در شهر مستلزم استقرار یک رویکرد مکانی-زمانی به افراد، جمعیت‌ها و عملکردهای حرکتی آنها است. GPS کاربران را در زمان‌های مختلف روز، هفته یا سال در نظر می‌گیرد. بدون شک جغرافی دانان سوئدی مکتب لوند، اولین کسانی بودند که این روابط را بررسی کردند.

در اوایل دهه 1960، این پیشگامان جغرافیای زمان زندگی روزمره را به عنوان موضوعی از سیاست‌های اجتماعی بر اساس رویکردی که زمان و مکان را دقیق بیان می‌کند، تشکیل داده است. بعد از آنها دانشمندان و محققان با عناصر مربوط به پیشنهادات فضایی-زمانی شهری و زمان دسترسی با توجه به شیوه‌های مختلف حمل و نقل ادامه دادند.

از نقطه نظر تحقیق روی تحرکات افراد در شهر، اولین آزمایش با استفاده از GPS در بررسی‌های سفر احتمالاً در سال 1996 در لکسینگتون، کنتاکی انجام شد.

پیشرفت‌ها در برنامه ریزی شهری به کمک جی پی اس

امروزه  GPS از طریق خدمات متعدد و برنامه‌های عمرانی مانند خدمات ناوبری، نقشه برداری، توپوگرافی، نظارت، نجات وارد زندگی همه شده است. مدیریت ناوگان در برنامه‌ریزی شهری هم از این فناوری کمک می‌گیرد. محبوبیت GPS در بین عموم مردم از طریق سیستم‌های ناوبری داخل تلفن همراه به دست آمده است. این دستیارهای ناوبری که به سرعت در مقیاس وسیع گسترش یافته‌اند و دقت سیستم‌های موقعیت‌یابی را بالا برده‌اند.

استفاده از GPS در حال حاضر این امکان را به وجود می‌آورد که به طور خودکار موقعیت هر فرد در شهر مشخص شده و ترافیک بیهوده ایجاد نشود. سفرهای اعلام نشده را کاهش می‌دهد و اطلاعات جغرافیایی دقیقی در مورد مسیرها، سرعت‌ها و مکان‌ها ارائه می‌دهد. در نهایت به اصلاح مدل‌سازی جابه‌جایی‌ها اجازه می‌دهد، داده‌هایی که توسط روش‌های سنتی جمع‌آوری نشده‌اند، را به راحتی جمع کنند.

تا سال 2010، جمع آوری داده‌ها عمدتاً علاوه بر رویکردهای سنتی با استفاده از پرسشنامه یا دفترچه یادداشت با هدف بهبود کیفیت داده‌های جمع آوری شده با دید همه سفرها و دقت مکانی و زمانی بیشتر انجام می‌شد.

این تحقیق ترکیب داده‌های مکان، طول سفر، جدول زمانی و مدت سفرهای مرتبط با نظرسنجی‌ها یا دفترچه‌های گزارش را امکان‌پذیر می‌ساخت و شناخت شیوه‌های سفر، فعالیت‌ها و افرادی که پاسخ‌دهندگان را در حین جابجایی همراهی می‌کرد، ممکن می‌ساخت. از سال 2010، تحقیقات برنامه‌ریزی شهری با توسعه نظرسنجی‌های سفر که به طور کامل توسط GPS انجام می‌شد، تغییر رویکرد داده است و کار را برای برنامه‌ریزان شهری راحت کرده است.

کاربردهای دیگر GPS در برنامه ریزی شهری

نیاز به شفاف سازی، اولین مورد در مورد امکان ردیابی افراد در حال جابجایی به اوایل دهه 1990 در شهر استراسبورگ در چارچوب بررسی خدمات حمل و نقل با مشارکت شرکتی در این شهر بر می‌گردد.

به لطف نصب پایانه‌های کوتاه برد جی پی اس (کمتر از 300 متر) در مرکز شهر، امکان تماس با سایر مشترکین در خیابان با تلفن Bi-bop وجود داشت. بنابراین محلی‌سازی تماس‌ها و افراد در زمان و مکان، یا حتی تصور محل ردیابی مسیر امکان‌پذیر شده بود. این یک جایگزین ممکن برای دستگاه‌های تلفن ماهواره ای بسیار حجیم و گران قیمت بود. مشکلات فنی، عدم دقت منطقه تماس، محدودیت آزمایش انجام شده در مرکز شهر، تعداد کم کاربران و سپس رها شدن آزمایش به رویاهای ردیابی مکانی-زمانی مشترکان اپراتور ملی پایان داد. کوچک‌سازی سیستم‌های GPS پس ادغام این کارایی در تلفن‌های همراه و به کمک تلفن‌های هوشمند، فرصت‌های جدیدی را برای استقرار و برنامه‌ریزی شهری ایجاد کرد.

تجسم سفرهای روزانه تجمعی در طول یک هفته، رفتارهای فضایی متفاوت افراد جامعه را پوشش می‌دهد. قلمرو تحت پوشش با افزایش سن افراد گسترده‌تر است. GPS به عنوان یک تسهیل کننده برای مخاطبان خاص جامعه است که سوی دیگر برنامه‌ریزان شهری را کمک می‌کند تا شهری بهتر را برنامه‌ریزی کنند. همانطور که گفته شد مشاهده مداوم حرکات از طریق فناوری GPS به ما این امکان را می‌هد که حرکات را در طول زمان و در یک روز یا یک هفته نمایش دهیم.

ردیابی‌ها امکان شناسایی دقیق مسیر فرد را فراهم می‌کند و اطلاعات الگوها و روش‌های مختلف مورد استفاده را نشان می‌دهد. دانستن موقعیت‌های متوالی افراد باعث تولید اولین نقشه‌های متحرک شد. داده‌های GPS همچنین به ما توانایی شناسایی نقاط شکست معین و محاسبه زمان سفر، مسافت و سرعت را می‌دهد.

باید فراتر از رویکردهای توصیفی رفت. اغلب اهمیت مرحله جمع‌آوری و پردازش داده‌های GPS از نظر مدت زمان و میانگین منجر به نادیده گرفتن یا کاهش قابل توجه مرحله تجزیه و تحلیل می‌شود که به طور کلی به تفسیر کنار هم قرار دادن ردیابی‌ها محدود می‌شود. با این حال، رویکردهای مکمل مختلف، فراتر از تفسیر ساده را برای برنامه‌ریزان شهری ممکن می‌سازد.